150 dagen...

...waarvan één week in de bus en 4 dagen op het vliegveld/ in een vliegtuig. Ik heb mijn vliegtuigtraditie in ere gehouden; in elk vliegtuig (dat waren er 7) heb ik wel even moeten huilen. In de één een traan, in de ander zat ik keihard te janken. Om het avontuur dat ik ging beginnen wat toch wel spannend was. Of om het avontuur dat alweer afgelopen was, waar ik dan toch echt afscheid van moest nemen. 15 stempels, 5 landen en 3 continenten. Ontelbaar veel verschillende vervoersmiddelen. Nog ontelbaar veel meer ijsjes, drankjes en licuado’s.
150 dagen lang weg van huis. In een ander land. Op avontuur. Bedoeld om te werken en te leren, maar het is zo veel meer gebleken. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt. Ik heb ontzettend veel plezier gehad, met en om deze lieve mensen. Gereisd, mooie plaatsen en onvoorstelbaar mooie natuur gezien. In Argentinië heb ik geprobeerd mijn steentje bij te dragen aan het leven van de kinderen daar, en heb ik het ‘Spaans van de straat’ geleerd. In Sevilla heb ik dit Spaans grammaticaal verbeterd en heel veel gechilled op ons dak, in het park en in de stad.
En nu ben in inmiddels alweer 2 weken thuis. Aankomen op Schiphol was een feestje, er stond een ontvangstcomité klaar en Nederland was gewoon Nederland.
Om eerlijk te zijn heb ik deze 2 weken vrij weinig uitgevoerd. Vooral heel erg veel geslapen, want 5 maanden lang ga je maar door met leuke dingen doen, en geef je jezelf geen moment rust. Die vermoeidheid blijkt diep te zitten, en dat merk je pas als je even helemaal niks hoeft. Verder natuurlijk weer met vriendinnen afgesproken en dat was weer ouderwets gezellig! En ik ben op zoek. Op zoek naar werk zodat ik weer verder kan met plannetjes maken voor deze en volgende zomer. En op zoek naar een kamer, in Utrecht. Ik staar me scheel aan advertenties op kamernet en het wordt nog een uitdaging om iets te vinden.

5 maanden lijkt een lange tijd (en dat is het eigenlijk ook wel) maar zodra je thuiskomt is alles weer gewoon. Op een plantje in de voortuin, de Super de Boer die Jumbo is en de buurman die een nieuwe auto heeft is er hier vrij weinig veranderd. Het is alsof ik nooit ben weggeweest, en dat ik toch wel jammer. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Ik had ook niet langer weg kunnen gaan want mijn geheugenkaartje heeft nog plaats voor welgeteld 17 foto’s. Al die 4000 foto’s moeten nu maar eens uitgezocht gaan worden en daar moet een mooi fotoboek van gemaakt worden.
Daar houd ik mij de komende tijd mee bezig. Oh ja, en mijn kamer opruimen natuurlijk. Deze wereldreizigster heeft veel souvenirs en spulletjes verzameld en die verdienen allemaal een mooi plekje.

Maar er worden ook alweer nieuwe plannetjes gemaakt (meer gedroomd eigenlijk). Het reisvirus heeft ook mij te pakken. Deze zomer tijdens de OS ga ik voor een weekje naar Londen, een vriendinnetje opzoeken en sfeerproeven. Een Amerikaans vriendinnetje is deze zomer een paar dagen in Nederland, dus die zal ik eens laten zien wat het echte Nederland is. Voor volgende zomer zijn er al heel veel plannen (dromen dus), die nooit allemaal uitgevoerd kunnen worden. Cuba, Montréal, Interrailen, Vinea-begeleider, vrijwilliger op een Heppie-kamp en toch weer Zomerjobs? Dromen kan altijd. Volgend jaar ligt nog een jaar voor ons, dus dat zien we dan wel. Eerst maar eens werk vinden.

Dat was het dan. Mijn reis is met mijn laatste reisverslag echt helemaal verleden tijd. De weblog gaat weer even op inactief. Heel erg bedankt iedereen voor jullie leuke reacties op deze weblog of ergens anders. Voor mij was schrijven op deze weblog een goede manier om de avonturen voor mijzelf bij te houden, maar ook om jullie op de hoogte te houden en een klein beetje deel te laten uitmaken van mijn reis. En bedankt voor jullie lieve kaartjes. Een kaartje naar Spanje deed er net zo lang over als naar Argentinië. Blij als een kind was ik steeds weer als er wat voor me in de postvakjes lag. Dat was het voor nu.
Hopelijk tot de volgende keer. Als mijn weblog weer op actief gaat.

Suzanne