Geniet met volle teugen zulke tijd komt nooit teru

Hoi lieve mensen ver weg,
Ik zou dit verslagje graag beginnen met: ‘ik ga eens in mijn dagboek kijken wat ik gedaan heb en dan kan ik het hier opschrijven’, maar helaas loop ik inmiddels 6 weken achter dus dan doen we het maar uit het blote hoofd!

Afgelopen 2 weken stonden in het teken van carnaval, en waar ik dat in Nederland dat het meest verschrikkelijke feest ooit vind, kan ik het hier wel waarderen. Met één van de socials zijn we naar carnaval in een van de dorpen hier verderop gegaan, waar ze puma loca hadden. Nou dat hebben we geweten. Het was een enorme uitdaging om van de ene kant van het dorp, over de hoofdstraat, naar de andere kant te gaan, waar je wat kon eten en waar de markt was. We moesten er dus wel doorheen. Gelukkig was het aan de begin van de avond nog niet zo druk en waren het vooral kleine kinderen die het schuim op je spoten, wat dus schuim op je kleren inhield. Later op de avond waren het vooral de coole gastjes, en die weten je ogen en oren prima te vinden. Het was echt verschrikkelijk. Wij liepen gillend door de straat,w at natuurlijk helemaal niet handig is omdat je dan als gringo nóg meer aandacht trekt.
En omdat afgelopen maandag en dinsdag vrije dagen waren ivm met carnaval, stond er een tochtje naar Salta op het programma. Wat een geweldig mooi landschap hebben ze daar (jaja ik kom nog eens terug als een natuurliefhebber) het is ongelooflijk dat één land zo ontzettend verschillend kan zijn. Zaterdag hebben we Salta downtown ontdekt, kathedraal, kerk, met een kabelbaantje de berg op voor een geweldig uitzicht over de stad en ’s avonds empanada’s and red wine. Voor zondag en maandag hadden we dagtripjes op het programma staan, om 6 uur op, om 7 uur (Argentijnse tijd) opgehaald worden en om half 8 weer terug in het hostel. Zondag gingen we naar de zoutvlakten, Cerro de Siete Colores (7-kleurige berg) en we zouden het traject van de Tren de las Nubes (trein door de wolken) volgen, maar vanwege de regen was die weg onbegaanbaar. We waren de enigen die die trip deden die dag, dus onze gids Hassan reed ons rond – zo’n 600 km – in een personenauto, met mijn iPod aan de boxen gekoppeld. Dat was keihard meezingen, echt een geweldige dag was het. De zoutvlakte stond trouwens ook onder water en het was niet zoals je je altijd voorstelt (wit zout, strakblauwe lucht), het was vooral heel erg grijs allemaal, en voor de sier hadden ze nog wat hoopjes zout neergegooid. Maar toch was het indrukwekkend, zo’n enorme vlakte waar je zó ontzettend ver kan kijken, en eigenlijk alleen maar hetzelfde ziet, bergen en in ons geval dan een soort meer...

Maandag gingen we naar Cafayate, de tweede wijnstreek van Argentinië (na Mendoza). De weg naar Cafayate was waar de trip eigenlijk om ging, we reden dwars door een enorm natuurgebied met bergen in de meest vreemde vormen. Olifanten, monniken, zinkende schepen, noem maar op. Eenmaal in Cafayate werd er natuurlijk weer wijn geproefd. Wij hadden het geniale hippie-plan om bij de wijngaard een fles te kopen en die samen met onze zelfgesmeerde broodjes in het park te nuttigen. Dus zodoende kochten we een lekkere rosé, vroegen we de vrouw de fles ter plekke open te maken en liep Brittany (USA) met een fles wijn over straat. Helaas helaas ging ons plan niet door, we zaten nog geen 2 minuten of de politie kwam al op ons af; je mag geen alcohol drinken in het openbaar. We probeerden nog de domme toeristen uit te hangen maar daar trapten ze niet in. Dus toen hebben we maar een wijn ijsje gehad, niet echt een aanrader, de eerste hap is het leuk, de tweede ook nog maar in feite eet je gewoon bevroren wijn. En op onze laatste dag, dinsdag, regende het dat het goot. Gelukkig hadden we nog niks voor die dag gepland, dus we zijn ’s ochtends vanuit het hostel naar een café gegaan voor een koffie, daarna naar een café voor lunch en daarna naar het mummie museum, het was een inca-meisje dat geofferd was en ergens op 6000 meter hoogte in de bergen is gevonden. Na het museum maar weer naar een café voor thee met een taartje en toen was het wel weer tijd om de bus terug te nemen. Woensdagochtend om 8 uur was is weer thuis, snel onder de douche en een ontbijtje want om 9 uur zat ik weer in de bus richting ‘werk’. Maar we zijn jong, en gaan lekker door! Had prima geslapen in de bus trouwens, dus dat hielp natuurlijk ook wel. In de bus ben ik trouens begonnen aan een Dutch for Dummies voor Britanny en zij een American Slang voor mij. Haar favoriet is momenteel: Waar is mijn winkelwagen. En verder wat nuttige woorden natuurlijk voor als ze naar Amsterdam komt.
Ik ben tot de ontdekking gekomen dat wij British English leren op school, dus ik werk nu aan mijn Amerikaanse accent. Het gaat al vrij aardig, ik zeg om de haverklap ‘like’ en ik werk hard aan mijn uitspraak...

En nu dit tripje ook alweer geweest is wordt het tijd voor het echte werk, ik heb namelijk nog 2 weken reistijd. Één week daarvan ga ik met Brittany naar Buenos Aires en Uruguay, eind maart. En halverwege maart nog één week naar de Iguazú waterval. Ik heb hier al veeeeel te dure Lonely Planet van Buenos Aires gekocht, maar zo leuk om alles een beetje te gaan plannen en regelen!

Met mijn project gaat het trouwens zozo. Ik had besloten dat ik niet in het kinderdagverblijf wilde blijven en belde mijn supervisor. Toen bleek ineens dat ze wel van aanpakken wist want de volgende dag kon ik al naar een ander project kijken. Het andere project was wel leuker maar een stuk verder weg, namelijk 1,5 uur. Het hele weekend heb ik in dubio gezeten wat ik moest doen; een leuker project waar ik het gevoel had meer te kunnen doen maar per dag 3 uur in de bus en niet echt meer een sociaal leven hebben, tegenover een project wat ik niet leuk vond, maar wel dichterbij én ’s middags en ’s avonds nog de tijd hebben om leuke dingen te doen met andere vrijwilligers. En omdat ik hier gekomen ben om te werken ben ik naar het andere project geswitcht. Hier heb ik gelijk brood gemaakt (typisch openluchtmuseumbrood, heeeerlijk) en kon ik wel meer doen dan op het kinderdagverblijf, Maar toch ben ik één dag later weer teruggegaan naar het kinderdagverblijf. 3 uur reistijd en nooit meer de mogelijkheid om wat leuks te doen woog niet op tegen 1,5 uur met de kinderen zijn, waar ze ook nog eens een half uur van aan het eten zijn. Het moet wel een beetje leuk blijven.
Het wordt er gelukkig al wel wat drukker en we zijn met een leuke groep vrijwilligers, dus ik houd het nog wel vol. We hebben ook wat dingen gevonden wat wel leuk is om te doen, bellenblaas,

Brengt me gelijk bij het feit dat ik hier vandaag 8 weken ben en nog 4 weken heb voor mijn vlucht naar Spanje. En ik heb dus nog maar 2 weken hier in Córdoba, wat echt onvoorstelbaar is. Toen ik terugkwam uit Salta voelde Córdoba echt als thuiskomen. Het is inmiddels echt mijn stad. Ik leer hier zo veel leuke mensen kennen, doe zo veel leuke dingen (ik ben 2 weken geleden naar een tangoles gegaan, niet echt mijn ding maar wel heel mooi om te zien) en heb het echt enorm naar mijn zin. Ben dan ook nog helemaal niet klaar voor om hier weg te gaan en al die lieve mensen gedag te zeggen en niet weten wanneer je ze weer ziet. Gelukkig hoeft dat voor een groot deel ook nog niet, maar er zijn altijd mensen waar je weer afscheid van moet nemen. Ik ben inmiddels – met mijn aankomst in 2011- een ‘oldie’ hier, en dat is wel een bijzonder gevoel.

En verder blijft Argentinië gewoon Argentinië. Busstakingen, en geloof me, dan ligt de hele stad plat, omdat de prijs van één ritje van $2,50 (€0,50) naar $3,20 (€0,60) gaat. Een buschauffeur die de bus even aan de kant zet om bij de kiosk sigaretten te kopen. En niemand die er raar van opkijkt, dat moet nou eenmaal. In dezelfde bus slaat iedereen trouwens een kruisje als we langs de kerk rijden. Prime time op televisie is hier rond 11 uur, want dan ben je pas klaar met eten. En toen ik laatst op de bus stond te wachten, herkende de buurvrouw mij. Zij nam net een taxi naar het centrum en vroeg of ik ook die kant op moest, want dan kon ik wel meerijden en hoefde ik tenminste niet op de bus te wachten. En natuurlijk hoef ik mijn deel niet te betalen, want zij ging toch wel. Argentijnen zijn een goed volk.

Om de titel nog maar even te verklaren; toen we zondag in de auto naar mijn muziek luisterden kwam Guus met ’t dondert en ‘t bliksemt voorbij(lekker toepasselijk voor carnaval, het moet trouwens zijn 'geniet met volle teugen zulke tijd komt nooit terug' maar het pas niet helemaal), en dit vond ik toch wel erg toepasselijke zin uit dat liedje. De anderen (vooral de Amerikaan) vonden vooral ‘het regent meters bier’ leuk.

Heel veel liefs en een dikke kus
Suzanne