Don't cry for me Argentina

.. I’ll cry for you.
Dit wordt dan alweer mijn laatste reisverslag vanuit het verre Argentinië! En hij wordt wat korter dan jullie van me gewend zijn, want er is nog veel te doen op mijn laatste dag!
De afgelopen 2 weken heb ik van Córdoba, Buenos Aires en Uruguay genoten. Eerst naar Buenos Aires, waar ik Brittany (die vanuit Ushuaia kwam) in het hostel ontmoette. We hebben in 3 ½ dag alle highlights van Buenos Aires gezien. De begraafplaats in la Recoleta, het Evita museum, de gekleurde huisjes in La Boca, een enorme markt in San Telmo waar ik natuurlijk veel te veel peso’s heb uitgegeven, we zijn uitgegaan in een club in Palermo en hebben aan het water gezeten in Puerto Madero. Buenos Aires is zo anders dan Córdoba. Ten eerste is het natuurlijk veel groter (3 miljoen inwoners) maar het belangrijkste verschil is dat alle wijken er een eigen karakter hebben. Het is waar wat ze zeggen: Buenos Aires (vanaf nu BA) is het Parijs van het zuiden. Het doet heel Europees aan. Elke keer als we van het centrum naar ons hostel terugliepen, moesten we de wijdste straat ter wereld, 9 de Julio, oversteken. En hoe hard we het ook probeerde, we konden deze 16-baans weg niet in één keer oversteken. Verder hadden we ons voorgenomen om goed zelf te gaan koken, maar als je eenmaal in Palermo rondloopt en de geweldige sfeer van barretjes en restaurantjes proeft, moet je wel uit eten gaan.
Op zaterdag ontmoetten we Hannah, Sandra en Andreas die ongeveer dezelfde reis maakten maar dan 2 dagen later begonnen waren. ’s Avonds hebben we een echte bife de chorizo (steak) gegeten want dat hoort natuurlijk als je in Buenos Aires bent. Onze laatste dag in BA hebben we afhaalpizza gehaald, en die met een fles wijn op het dakterras, met geweldig uitzicht over de stad, opgegeten.
Maandag gingen we met de langzame ferry naar Colonia, Uruguay. Uruguayaanse pesos maakten ons helemaal gek. Delen door 5 is nog wel te doen, maar delen door 25 wordt toch iets te moeilijk voor dit wiskundige wonder. Dus dat werd eerste delen door 5 van Uruguayaanse pesos naar Argentijnse (dan weet ik eigenlijk al genoeg) en daarna weer door 5 voor onze gezellige Euro’s.
We hadden een kleine miscalculatie gemaakt en hadden 3 dagen in Colonia. Van de anderen in het hostel hadden we gehoord dat één dag meer dan genoeg was. Dus wij hadden totaal geen haast. Op de ferry zat ik heerlijk in het zonnetje, in mijn dagboek te schrijven. We dachten dat we in Uruguay wel naar het strand konden gaan, maar dat viel vies tegen. Het was koud, winderig (?) en de rivier was bruin. Dus we probeerden onszelf maar voor te stellen dat het een chocoladerivier was (maar zelfs dat was lastig…)
Colonia was erg rustgevend als je net uit Buenos Aires komt. Dat is ook niet zo gek, want het land Uruguay heeft net zo veel inwoners als heel BA!
Dinsdag kwamen we Hannah en Sandra weer tegen (Andreas was inmiddels terug naar Córdoba) en we huurden een golfkarretje! Haha, dat was echt geniaal, ik had mijn rijbewijs niet mee maar kon het natuurlijk niet laten om ook even rond te rijden. Dat ging trouwens nog niet helemaal vlekkeloos, want ik miste één pedaal. Het bleek een automaat. Hannah (UK) maakte ons allemaal nog bang door te vragen welke kant ze de rotonde op moest nemen, maar het is allemaal goed gekomen. Verder hebben we een beetje rondgedwaald in het dorpje. Het is echt heel mooi, maar inderdaad genoeg voor één dag.
Woensdagavond ging ik dan alweer terug naar Córdoba, voor mijn laatste 2 dagen hier. Het was gek om in mijn laatste week Argentinië te reizen. Ik heb er absoluut geen spijt van, en Brittany is supergoed reisgezelschap, maar toch miste ik Córdoba. Mijn laatste week wilde ik eigenlijk het liefst met de hele groep vrienden in mijn eigen stadje doorbrengen. Daar heb ik nu dus nog één dag voor. Gisteren ben ik naar kantoor geweest om de muur te signeren. Ik kreeg een brok in mijn keel, je weet dat als je op de muur schrijft, je een periode afsluit. Verder ook gisteren mijn ‘see you later diner’ gehad. En dan vandaag mijn tas inpakken. Ik heb besloten solidair te zijn aan mijn koffer en zelf ook wat extra kilootjes mee te nemen. Maar daar wordt alweer aan gedacht, de muziek die ze hier in de club draaien, is de muziek waar we met zumba altijd op dansten. Dus ik ben alweer ingeschreven, 2 dagen nadat ik terugkom in Nederland kan ik weer los!

Emilie (mijn kamergenootje) en ik gaan vandaag nog een foto maken, zodat Sara een foto van haar chicas heeft. We gaan nog even de stad in, gewoon lekker rondlopen. Vanavond gaat Sara ñoquis maken, ik mocht niet weg zonder dat ik die gegeten had. En daarna gaan we nog uit. Voor de aller-aller laatste keer. Eerst wilde ik het rustig aan doen omdat me een lange trip en maandag om 9 uur ’s ochtends een taaltest te wachten staat, maar toen bedacht ik me: dit is je allerlaatste kans om met deze mensen uit te gaan. Je bent maandag toch niet fris na een reis van 30 uur en 5 uur tijdsverschil, dus dan kan dat er ook nog wel bij!

En nu komt er dan toch echt een eind aan het eerste deel van dit avontuur. Ook al was het vrijwilligerswerk misschien niet wat ik ervan verwachtte, toch voelt het goed dat ik het gedaan heb. Ook al is het misschien niet veel wat je kan doen, en ga jij na 3 maanden vrolijk weer naar Europa en blijven deze kinderen altijd in deze uitzichtloze situatie, je kan toch een kleine verandering in het moment aanbrengen. Daarbij heb ik nu vrienden over de hele wereld, die ik zeker weten heel erg ga missen. Het is zo gek hoe snel je close wordt met mensen, omdat je allemaal in dezelfde situatie zit.

Met mijn kamergenootje kan ik het inmiddels heel erg goed vinden, dus dat wordt nog stil in mijn 1-persoonskamer in Sevilla. In BA heb ik een boekje gekocht, waar ik iedereen iets in laat schrijven. Beter laat dan nooit, en gelukkig zijn veel van mijn goede vrienden er nog, dus het wordt mooi gevuld. Ik mag het van mezelf pas lezen als ik in het vliegtuig zit, dus dat wordt huilen.
Ik ben nog helemaal niet klaar om hier weg te gaan. Er is nog zo veel dat ik hier zou willen zien, Patagonië, Vuurland en het Valdes schiereiland. En weten dat mijn vrienden hier nog blijven en nog heel veel leuke dingen mee gaan maken maakt het niet beter. Ik ga natuurlijk ook weer veel leuke dingen meemaken in Spanje, maar de stap moet even gezet worden. En dan weten dat je zo dicht bij huis bent maar nog niet naar huis gaat…Terug naar Nederland gaan zou betekenen met mijn vrienden daar, hier blijven zou betekenen met mijn vrienden hier. Maar in Spanje moet ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ook begint de heimwee een beetje toe te slaan, 10 uur in je eentje in de bus, alleen met je gedachten en je Nederlandse muziek. 1+1 =2
Maar ik weet zeker dat als ik er eenmaal ben, heb weer helemaal goed is. Want natuurlijk heb ik er ook heel veel zin in! En dan moet ik weer aan het ander accent (wat eerst normaal voor me was) wennen. En euro’s natuurlijk. Niet meer omrekenen, what you see is what you get, helaas, helaas.

Voor deze zomer staan alweer leuke tripjes op de planning. Londen (tijdens de Olympische Spelen), Kopenhagen en natuurlijk Amsterdam. Ik hoop dat het er echt van komt, want het is altijd heel makkelijk om te zeggen ‘ we gaan elkaar opzoeken’, maar het ook echt doen is een tweede.

Ik heb gehuild, gelachen en gehuild van het lachen. Het was een onvergetelijke ervaring. Ik ben heel blij dat ik dit mee heb mogen maken. Dat ik deel mocht uitmaken van een echt Argentijnse familie. Dat ik een stad 13.000 km ver van huis nu mijn thuis kan noemen. Dat ik zo veel mooie plaatsen heb mogen zien. Dat ik zo veel bizarre, en mooie dingen heb gedaan. En dat zo veel geweldige mensen heb leren kennen, die ik nu mijn vrienden kan noemen.

Nou lieve mensen, dat was dan het laatste verslagje!
Morgen om 11 uur ’s ochtends vertrekt mijn vliegtuig vanuit Córdoba, om zondag om 5 uur ’s middags in Sevilla te landen. Dat wordt een lange-lange-lange trip.

Niet gevreesd, in Sevilla ga ik gewoon weer verder op dezelfde weblog!

Heel veel liefs