Crossing Borders

Oioioi lieve mensen, dat is alweer een tijd geleden! 3 weken op precies te zijn dus het wordt weer hoog tijd. In de tussentijd is er al meer dan genoeg gebeurd. Waar te beginnen…
Na het weekend Salta ben ik woensdag, donderdag en vrijdag weer gewoon naar het kinderdagverblijf gegaan. Er was nog steeds niet heel veel te doen, we waren met 4 vrijwilligers 2 uurtjes in de morgen dus dat valt allemaal te overzien. We proberen wel wat met de kinderen te doen zoals bellenblaas en kleuren, maar met die leeftijd (1 tot 4) valt dat niet altijd mee. Zo zitten ze 5 minuten te kleuren en dan hebben ze het wel weer gezien en gaan ze verder met elkaar slaan, huilen (sommigen huilen serieus de hele dag) en in hun broek plassen. En ik er maar achteraan rennen; zodra er eentje een beetje begint te wiebelen op de stoel is het eerste wat je vraagt: tenés que hacer pis? Als het antwoord ‘sí’ is, is het rennen geblazen! Verder bestonden mijn dagen uit ijsjes eten in de stad, lekker rondslenteren ’s avonds uit eten gaan, en wat drinken in de stad.

Het weekend daarna hadden we weer een lang weekend, dit keer om de 200e geboortedag van de ontwerper van de Argentijnse vlag te vieren (jawel). En dat naast de normale feestdag ter ere van de vlag ergens in juni. Die Argentijnen zijn gek, ze vinden altijd wel een excuus om een dag vrij te hebben. In het lange weekend ben ik naar La Cubre gegaan, we hadden zin om even de stad uit te gaan. Dus zo zaten we eerst 3 uur in de trein boemel boemel het schoot echt niet op, maar het landschap waar we doorheen reden was geweldig. Halverwege stopten we even want op het stationnetje werden allerlei gebakjes en broodjes als lunch verkocht om de volgende 1,5 uur te kunnen overleven. Toen we aankwamen op plaats van bestemming nog 1,5 uur met de bus en toen waren we er dan. We hadden geen plan, alleen wat kleren voor het geval we ergens konden blijven slapen. Eerst zijn we naar het Christusbeeld op de heuvel gelopen, wat een geweldig uitzicht over de omgeving zag. En natuurlijk waren daar weer wat aardige Argentijnen die een praatje met ons begonnen, en zo zaten we even later maté te drinken, met Argentijnen die we totaal niet kenden, in een geweldige omgeving. Een hostel hadden we inmiddels gevonden en we besloten voor de verandering eens op tijd naar bed te gaan. De volgende dag eerst lekkere broodjes en wat sap en dulce de leche gehaald voor onze ontbijt-picknick in het park. Daarna door naar Capilla del Monte, waar zo nu en dan UFO’s worden gespot. Maar niet toen wij er waren, helaas helaas. We klommen nog in een boom waar we een tijdje hebben zitten chillen en toen was het alweer tijd om terug te gaan naar Córdoba. Een ultiem detox-weekend dus, even helemaal niks, heerlijk!
Eenmaal terug werd het weer tijd voor werk, ware het niet dat er: 1) busstakingen waren 2) het regende (dan hoeven we niet naar werk omdat de wegen onbegaanbaar worden en we misschien noooooit meer terugkomen) en 3; nog meer busstakingen waren. Dus hebben we de stad verkend, zijn we de kerk en de kathedraal ingegaan en hebben we lekker gechilled in het park.

En het weekend dat volgde stond er wat serious crossing borders op het programma… Waarschijnlijk weten jullie het al wel, maar ik vind het toch nog wel het vermelden waard. Ik wilde het heel graag, maar dacht dat ik het nooit zou durven, maar ik heb geskydived! Voor mij is het nu iets speciaals wat met dit avontuur in Argentinië en mijn hele tussenjaar verbonden is. In je eentje naar de andere kant van de wereld vliegen, nieuwe plaatsen leren kennen, nieuwe mensen leren kennen en een andere cultuur leren kennen. Het skydiven vond ik er toch wel een beetje bijhoren, ik maak hier zo veel vreemde, rare, gekke, mooie, leuke dingen mee dat dat er ook nog wel bijkan. En het was het waard. Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest, en dat ik ook nooit meer zo bang zal zijn. Het begon natuurlijk allemaal met er met jouw handtekening voor zorgen dat zij nergens verantwoordelijk voor zijn. Heel fijn, alle mogelijke gevallen kwamen voorbij en dat wil je nou net niet horen als je bijna uit een vliegtuig gaat springen. Verder was het vliegtuigje alleen al eng. En het feit dat de piloot ook een parachute droeg maakte het niet veel beter. Strak van de spanning zat ik in het vliegtuigje en toen besloot het meisje dat vóór mij sprong kei- maar dan ook keihard te gillen op het moment dat ze ging. Ze werd helemaal panisch, dus dat maakte het voor mij niet echt aantrekkelijker. Maargoed, op het moment denk je niet meer na, en het fijne is dat ook dat jij al uit het vliegtuig hangt als de instructeur springt. Dan hoef je dat tenminste niet zelf te doen, anders ga je nooit. Na 20 seconden met 200 km/h richting de aarde vallen gaat dan de parachute open en mensen ik kan jullie vertellen; dan ben je opgelucht. 6 minuten lang voel je je vrij als een vogel, de instructeur liet me zelfs nog even sturen. Ik was natuurlijk als de dood dat ik die dingen per ongeluk los zou laten en we dan nooit meer de parachute konden besturen enz. maar dat ging natuurlijk allemaal goed. Daarna hebben we met de hele groep (8 meisjes, een uitzondering!) elkaars video bekeken en ze hadden unaniem besloten dat mijn video het grappigst is. Dus als jullie een keer willen lachen, kom de video bekijken!

Mijn laatste werkdag hebben we afgesloten met een mini Dirty Day in het kinderdagverblijf. Het is er vies, kapot en gewoon vervallen. In de tuin staan speeltoestellen, maar die vallen allemaal uit elkaar. Er liggen grote ijzeren constructies, met scherpe randjes en puntjes. Erg triest, want je ziet dat de kinderen er graag mee willen spelen, maar wij moeten dan steeds zeggen dat het niet mag omdat het gewoon te gevaarlijk is. Ook de muren zien er niet uit, er zitten gaten in, en de verf is aan het afbladderen. Dus hadden wij PA gevraagd of wij misschien de muren konden verven, of dat er iets te doen was aan de tuin. Maar helaas, het kinderdagverblijf had net een gift gekregen dus hulp was niet nodig. Ik begrijp het nog steeds niet. Hoe kan je hulp afwijzen als het je aangeboden wordt, je er zelf niets voor hoeft te doen, en het alleen maar beter is voor de kinderen? Misschien zijn ze gewoon te trots om toe te geven dat het er slecht aan toe is. Ik weet het ook niet. In plaats van muren verven zijn we dan maar de tuin op gaan ruimen. Alles wat kapot/nutteloos was allemaal naar één kant van de tuin verplaatst. Er bleef niks meer over. Voordeel is nu wel dat er meer ruimte is om bijvoorbeeld met een bal te spelen. Ook al was het anders dan wat ik me ervan voorgesteld had, ik ben toch blij dat ik dat tenminste nog voor ze heb kunnen doen. En nu kijken wat het wordt met ‘de gift’…

En inmiddels ben ik net terug van de tweede serious border crossing, namelijk mijn tripje naar Iguazú. Die stonden hoog op mijn lijstje, dat moest ik gewoon gezien hebben voordat ik weg zou gaan uit Argentinië. En nu kan ik hem afstrepen. Het was onbeschrijflijk mooi. Ik ging met mijn kamergenoot en een ander Nederlands meisje, en omdat we zo goedkoop mogelijk wilden, zijn we naar een reisbureau gegaan. Het klinkt onlogisch, maar wij betaalden voor bus + 3 nachten in een hotel net zoveel als voor een retourtje met de bus wanneer je die ‘los’ ergens koopt. Hier komt de adder onder het gras: het was een groepsreis. Een groepsreis inclusief bejaarde Argentijnen. Inclusief en veeeeel te grappige reisleider. Een groepsreis waarin je (bijna) geen vrijheid hebt, en alles gezellig met de groep doet. Maar we hebben de watervallen gezien, en met zijn drieën hadden we het heel gezellig dus daar ging het om. Maandag kwamen we na 24 uur in de bus aan bij Minas de Wanda, een geweldig iets wat ook op het programma stond omdat het ‘in de buurt’ van de watervallen was. Wij waren moe en hadden totaal geen zin in de minas de Wanda dus hebben we daar maar een beetje rondgelopen, niet opgelet, en expres de verkeerde kant opgelopen omdat we no entendemos español. Het voelde weer even als een schoolreisje. Na 26 uur in de bus waren we dan eindelijk in het hotel en we waren door de prijs op het ergste voorbereid, maar het viel allemaal reuze mee! ’s Middags hebben (zelf!) de geweldige stad Foz do Iguaçu ontdekt. En stad dat leeft van het toerisme, dat een paar jaar geleden uit de grond gestampt is, en dus volgebouwd is met hotels en voor de rest niks maar dan ook niks te doen. De hotelmeneer zei dat we met de bus wel naar het centrum konden. Dus daar gingen we dan. Met onze Argentijnse pesos, zonder Braziliaanse reales. We spreken geen woord Portugees en we hadden geen flauw idee waar de busstop was. Dus hebben we maar de Argentijnse tactiek gebruikt, gewoon willekeurig je arm uitsteken als de bus voorbij komt en hopen dat hij stopt omdat je blond bent. Dat werkte niet helemaal, even later vonden we de bushalte. Eenmaal downtown vonden we Brazilië maar duur. Wat natuurlijk nergens op slaat, als je vanuit Europa zou komen zou alles goedkoop zijn, maar als je gewend bent aan peso’s (ik reken al niet meer terug naar euro’s) valt het allemaal wat tegen. Dinsdag stond de Braziliaanse kant van de watervallen op het programma. Dat was al erg indrukwekkend en ik kon me dan ook niet voorstellen dat de Argentijnse kant nóg mooier zou zijn (dat zegt namelijk iedereen). We zijn nog met een bootje onder de watervallen gegaan, mijn kamergenootje zat alleen maar keihard te gillen, en ik zat keihard te lachen, geweldig! Dat was nog eens een regendouche, niet normaal. Woensdag gingen we naar de Argentijnse kant, en er was geen woord teveel gezegd wat het was 172648452 keer mooier dan de Braziliaanse kant. De hele dag hebben we er rondgelopen. Niet geheel ontoevallig waren we de groep ook nog even kwijtgeraakt, ondanks de paraplu van de gids die we ten alle tijden moesten volgens. Dus pakten we ons imbecielennaamkaartje en belden we de gids dat we verdwaald waren. Grapje. Dat van dat imbecielennaamkaartje niet trouwens. Dan hebben jullie een idee hoe we daar rondliepen met onze fijne groep.
Het beste deel werd voor het laatst bewaard, la Garganta del Diablo, de keel van de duivel. En dat was het zeker. Onbewust begon ik steeds iets sneller te lopen toen ik het geluid van al dat vallende water hoorde, en het was ongelooflijk. Ik heb eerst een tijdje met open mond van verbazing staan kijken en daarna kon ik eigenlijk alleen maar lachen. Wat is dit gaaf! Dinsdag aan de Braziliaanse kant hadden we mooi weer, strak blauwe lucht, vol met regenbogen en vlinders. Woensdag was het helaas bewolkt, maar voordeel was dat er die dag veel meer water in de Garganta del Diablo was dan die dag daarvoor. Moe maar voldaan konden we weer terug naar Argentinië. En wat doe je als je als groep van 60 man niet wilt dat alle bagage doorzocht wordt, wat wel eens 5 uur kan duren? Precies. Je legt allemaal 5 pesos in en de douanebeambte laat je zonder enig probleem door. Wat die Argentijnse douanebeambten trouwens ook leuk vinden is stempelen. Stempeltje als je het land verlaat, stempeltje als je het land binnenkomt. 4 stempels later is mijn visum weer met 90 dagen verlengd dus ik kan met een gerust hart tot 31 maart hier blijven.

Dit weekend is al mijn allerlaatste weekend in Córdoba. We gaan ergens kamperen, 7 meisjes in één (misschien 2) tentjes, dus ik ben benieuwd. Wordt vast heel leuk. Daarna heb ik nog 3 dagen waar ik niet naar werk hoef, nog wat dingetjes in de stad wil zien en souvenirs ga kopen en dan ga ik donderdag richting Parijs van het zuiden, Buenos Aires. Daar zal ik 4 dagen blijven en dan nog met de boot voor 3 dagen naar Uruguay. Donderdag 29 maart kom ik weer terug in Córdoba waar ik mijn spulletjes ga pakken, van al mijn lieve vrienden van all over the world afscheid ga nemen, en me voorbereid op het volgende avontuur: Spanje!

Un beso grande xx