Nieuwjaar, salsa, zon en meer!
Door: Suzanne
Blijf op de hoogte en volg Suzanne
03 Januari 2012 | Argentinië, Córdoba
Allereerst wil ik jullie bij deze nog een heel gelukkig nieuw jaar wensen! Qué lo paso lindo! Ik wens iedereen geluk, gezondheid en dat je je dromen waarmaakt, zoals ik op het moment aan het doen ben! Want, ik heb het heel erg naar mijn zin hier. In Frankrijk had ik het de eerste 2 weken nog moeilijk en dacht ik; waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Nu weet ik echter een beetje hoe het is om ver en lang van huis te zijn, dus que du bonheur!
En natuurlijk bedankt voor alle lieve, leuke gezellige reacties hier. Het is fijn om af en toe wat uit Nederland te horen en te horen dat met jullie ook alles goed is!
Inmiddels heb ik nieuwe mensen leren kennen, leer ik de stad al wat beter kennen en voel ik me al steeds meer thuis in 964 Punta Lara!
Sara doet me heel erg aan oma én mama denken. Ze heeft namelijk een supersonische laptop, waar ze helemaal niks van snapt. Dus daar ben ik om haar te helpen met haar mail lezen, computer aan en uit enz. en ook even op google streetview laten zien waar ik woon natuurlijk. En dit alles wordt opgeschreven zodat ze het later hopelijk ook zelf kan.
En mama: ik denk dat je ergens Argentijns bloed hebt. Als je klaarbent met eten, schept ze standaard nog een keer voor je op. Dus nu is mijn tactiek om voordat ik niet meer hoef al te zeggen dat ik niet meer hoef, dan komt er nog één schep bij, en dan is het precies genoeg!
De muggen weten me ondanks 50% DEET prima te vinden, dus daar ga ik nog maar wat anders voor kopen. Zolang het bij de huis-tuin-en-keukenmug (is dit de correcte spelling volgens het groene boekje) blijft en het niet de gele, dengue of malaria is vind ik het allang best.
Maargoed, wat heb ik in de tussentijd allemaal gedaan….
Zaterdag was oudjaar, en de verjaardag van Sara, mijn gastmoeder. Haar dochter en kleinzoon kwamen langs en samen zijn we naar el shopping gegaan. Sara’s dochter, Evangelina, vroeg of ik al een maté had gehad. Nee, nog niet. Dus daar werd mijn eerste maté bereid. Het is een soort kruidenthee, die je als soort van vredespijp doorgeeft. Nu waren het alleen Evangelina en ik, maar het kan ook met veel meer mensen. Je vult een kopje met kruiden en water, en drinkt het leeg. Dan wordt het kopje weer gevuld met water en geef je hem door aan de volgende. Op een gegeven moment kon ik niet meer, je drinkt zo 4 à 5 kopjes en hete thee, en dat met deze hitte! Maar lekker was het wel, en een ervaring natuurlijk.
Het echte oudjaar was alles wat je niet gewend bent. Geen aftellen met de top 2000 en met z’n allen 10,9,8 etc. voor de tv. Geen Abba met Happy New Year en een knallende champagnefles. Geen vuurwerk afsteken op straat en buren een gelukkig Nieuwjaar wensen en daarna een rondje door de wijk lopen. En vooral, geen kou.
Maar het was er daarom niet minder om. De avond bestond voornamelijk uit eten, heel veel vlees! De champagne vloeide om 10 uur (toen we begonnen met eten) al. Om half 12 sta je dan in je zomerjurkje in de achtertuin naar vuurwerk te kijken. Daarna maar even de straat op omdat je door de blaadjes aan de bomen het vuurwerk niet goed kan zien. O inmiddels is het al 12 uur, Feliz Año Nuevo! En daarna weer door met het toetje! Iedereen wilde van alles over Nederland weten, hoe warm is het er in de zomer, gedraagt Maxima zich een beetje (es la nuestra, ze is de onze!) en hoe lang het vliegen was. Al met al was het een heel gezellige avond en heb ik er volop van genoten.
Maar ik had nog steeds geen andere vrijwilligers ontmoet. Dus besloot ik de volgende dag de lijst er maar bij te pakken en gewoon te gaan bellen. De Nederlanders wel te verstaan, ik vond het al stom genoeg om wildvreemden te gaan bellen. Hoi ik ben Suzanne. Ik ben donderdag hier in Córdoba aangekomen en heb nog geen andere vrijwilligers of mensen van mijn leeftijd ontmoet. Heb je misschien zin om vandaag wat af te spreken? Succes had het wel, ’s avonds stond ik ineens op een plein middenin de stad, tussen alle Argentijnen, de bachata te dansen (soort salsa idee maar dan langzamer). Het Nederlandse meisje zit op les en had me meegenomen naar die dansavond (salsera). Ik genoot met volle teugen, een plein, omringd met mooie gebouwen en palmbomen, vol met dansende mensen, gevraagd worden om te dansen en dan maar gelijk zeggen dat ik het nog nooit gedaan heb dus dat ik er niks van bak. Hier was het dan ook dat ik me ineens bedacht, dit is goed, dit is leuk, ik ben gelukkig!Niet dat dat daarvoor niet zo was, maar toen was ik voornamelijk moe en aan het bijkomen. Als de volgende 3 maanden zo gaan zijn, waar ik wel vanuit ga, wordt het lastig om hier weg te gaan. Dit is waarvoor ik kwam, de Argentijnse cultuur leren kennen, nieuwe mensen leren kennen, en niet te vergeten de handen uit de mouwen steken, maar dat komt nog. Na deze salsera gingen we met wat Argentijnse vrienden van de vrijwilligers (er was ook een Noors meisje) nog naar een salsa club, waar mijn zumba skills goed van pas kwamen. Cumbia, mambo, en natuurlijk salsa, veel pasjes kwamen we enigszins bekend voor! Qué Bien!
Helaas was er maandag geen tijd om uit te slapen, want ’s ochtends vroeg kwam de klusjesman het plafond eruit slopen (eerder was al een klein deel naar beneden komen zetten, op mijn rug, don’t ask) en ’s middags was het tijd voor chillen in het park en empanada’s eten bij de Gaby, de Argentijn.
En nu is het dinsdag. Ik werd vanochtend opgehaald voor een introductie op mijn placement. Maar Argentinië zou Argentinië niet zijn als er niet iets ‘verkeerd’ zou gaan. De weg naar mijn placement was confronterend. Langs vuilnisbelten, langs krotten van huisjes, slechte, niet bestrate wegen. Want ook dat is Córdoba. De hoge gebouwen, grote shoppingmalls in het centrum, en de ‘sloppenwijken’ verder van het centrum af. Ik had me er wel een beetje op voorbereid, maar toch schrok ik ervan, ik had tot nu toe namelijk nog geen armoede gezien. Eenmaal aangekomen, bleek het kinderdagverblijf (want volgens mij is dat het) dicht te zijn. Geen vrijwilligers, geen vast personeel en het belangrijkste: geen kinderen. Na wat telefoontjes kwamen we (coördinator en ik) erachter dat het tot en met maandag gesloten zou zijn. In verband met de zomervakantie zijn er namelijk geen kinderen. Het plan nu is dat ik de komende 3 dagen samen met Cara, Duitse vrijwilligster die dus op hetzelfde project werkt, in het kantoor van PA activiteiten gaan voorbereiden. Maandag haalt Natalia me dan weer op en gaan we in de herkansing voor een introductie op het project.
Voor de komende dagen staan er weer allerlei leuke dingen op het programma, donderdag ga ik mee naar een bachatales, ik overweeg om het ook te gaan doen! Maar misschien wordt het toch salsa, we zullen zien. Het lijkt me in iedergeval leuk om een vaste activiteit te hebben, en zo leer je naast vrijwilligers van all over the world ook locals kennen! De social (activiteit van PA) gaat zaterdag naar een zwembad hier in de buurt, en ik hoorde ook nog iets over een festival in Jesús Maria. Ik laat het allemaal maar over me heenkomen.
Dat was het voor nu. In het vervolg zal ik niet meer zo gedetailleerd per dag posten, maar gewoon een gezellig verhaaltje! Maar nu is alles nog nieuw en anders. Ik zal wat foto’s erbij gooien, dan kunnen jullie een beetje zien waar ik het over heb!
En ten slotte nog mijn adres:
Suzanne Veenstra
Punta Lara 964
Barrio Santa Ana,
Córdoba,
Córdoba
Argentina
En voor de echte fanatiekelingen, pakketjes kunnen het best naar het PA kantoor gestuurd worden, daar is namelijk altijd iemand aanwezig om het in ontvangst te nemen.
SUZANNE VEENSTRA
c/o Mr Guillermo Cogorno
José Roque Funes 2168
Villa Centenario – X5009LGF
Córdoba
Argentina
Beso gigante!
En natuurlijk bedankt voor alle lieve, leuke gezellige reacties hier. Het is fijn om af en toe wat uit Nederland te horen en te horen dat met jullie ook alles goed is!
Inmiddels heb ik nieuwe mensen leren kennen, leer ik de stad al wat beter kennen en voel ik me al steeds meer thuis in 964 Punta Lara!
Sara doet me heel erg aan oma én mama denken. Ze heeft namelijk een supersonische laptop, waar ze helemaal niks van snapt. Dus daar ben ik om haar te helpen met haar mail lezen, computer aan en uit enz. en ook even op google streetview laten zien waar ik woon natuurlijk. En dit alles wordt opgeschreven zodat ze het later hopelijk ook zelf kan.
En mama: ik denk dat je ergens Argentijns bloed hebt. Als je klaarbent met eten, schept ze standaard nog een keer voor je op. Dus nu is mijn tactiek om voordat ik niet meer hoef al te zeggen dat ik niet meer hoef, dan komt er nog één schep bij, en dan is het precies genoeg!
De muggen weten me ondanks 50% DEET prima te vinden, dus daar ga ik nog maar wat anders voor kopen. Zolang het bij de huis-tuin-en-keukenmug (is dit de correcte spelling volgens het groene boekje) blijft en het niet de gele, dengue of malaria is vind ik het allang best.
Maargoed, wat heb ik in de tussentijd allemaal gedaan….
Zaterdag was oudjaar, en de verjaardag van Sara, mijn gastmoeder. Haar dochter en kleinzoon kwamen langs en samen zijn we naar el shopping gegaan. Sara’s dochter, Evangelina, vroeg of ik al een maté had gehad. Nee, nog niet. Dus daar werd mijn eerste maté bereid. Het is een soort kruidenthee, die je als soort van vredespijp doorgeeft. Nu waren het alleen Evangelina en ik, maar het kan ook met veel meer mensen. Je vult een kopje met kruiden en water, en drinkt het leeg. Dan wordt het kopje weer gevuld met water en geef je hem door aan de volgende. Op een gegeven moment kon ik niet meer, je drinkt zo 4 à 5 kopjes en hete thee, en dat met deze hitte! Maar lekker was het wel, en een ervaring natuurlijk.
Het echte oudjaar was alles wat je niet gewend bent. Geen aftellen met de top 2000 en met z’n allen 10,9,8 etc. voor de tv. Geen Abba met Happy New Year en een knallende champagnefles. Geen vuurwerk afsteken op straat en buren een gelukkig Nieuwjaar wensen en daarna een rondje door de wijk lopen. En vooral, geen kou.
Maar het was er daarom niet minder om. De avond bestond voornamelijk uit eten, heel veel vlees! De champagne vloeide om 10 uur (toen we begonnen met eten) al. Om half 12 sta je dan in je zomerjurkje in de achtertuin naar vuurwerk te kijken. Daarna maar even de straat op omdat je door de blaadjes aan de bomen het vuurwerk niet goed kan zien. O inmiddels is het al 12 uur, Feliz Año Nuevo! En daarna weer door met het toetje! Iedereen wilde van alles over Nederland weten, hoe warm is het er in de zomer, gedraagt Maxima zich een beetje (es la nuestra, ze is de onze!) en hoe lang het vliegen was. Al met al was het een heel gezellige avond en heb ik er volop van genoten.
Maar ik had nog steeds geen andere vrijwilligers ontmoet. Dus besloot ik de volgende dag de lijst er maar bij te pakken en gewoon te gaan bellen. De Nederlanders wel te verstaan, ik vond het al stom genoeg om wildvreemden te gaan bellen. Hoi ik ben Suzanne. Ik ben donderdag hier in Córdoba aangekomen en heb nog geen andere vrijwilligers of mensen van mijn leeftijd ontmoet. Heb je misschien zin om vandaag wat af te spreken? Succes had het wel, ’s avonds stond ik ineens op een plein middenin de stad, tussen alle Argentijnen, de bachata te dansen (soort salsa idee maar dan langzamer). Het Nederlandse meisje zit op les en had me meegenomen naar die dansavond (salsera). Ik genoot met volle teugen, een plein, omringd met mooie gebouwen en palmbomen, vol met dansende mensen, gevraagd worden om te dansen en dan maar gelijk zeggen dat ik het nog nooit gedaan heb dus dat ik er niks van bak. Hier was het dan ook dat ik me ineens bedacht, dit is goed, dit is leuk, ik ben gelukkig!Niet dat dat daarvoor niet zo was, maar toen was ik voornamelijk moe en aan het bijkomen. Als de volgende 3 maanden zo gaan zijn, waar ik wel vanuit ga, wordt het lastig om hier weg te gaan. Dit is waarvoor ik kwam, de Argentijnse cultuur leren kennen, nieuwe mensen leren kennen, en niet te vergeten de handen uit de mouwen steken, maar dat komt nog. Na deze salsera gingen we met wat Argentijnse vrienden van de vrijwilligers (er was ook een Noors meisje) nog naar een salsa club, waar mijn zumba skills goed van pas kwamen. Cumbia, mambo, en natuurlijk salsa, veel pasjes kwamen we enigszins bekend voor! Qué Bien!
Helaas was er maandag geen tijd om uit te slapen, want ’s ochtends vroeg kwam de klusjesman het plafond eruit slopen (eerder was al een klein deel naar beneden komen zetten, op mijn rug, don’t ask) en ’s middags was het tijd voor chillen in het park en empanada’s eten bij de Gaby, de Argentijn.
En nu is het dinsdag. Ik werd vanochtend opgehaald voor een introductie op mijn placement. Maar Argentinië zou Argentinië niet zijn als er niet iets ‘verkeerd’ zou gaan. De weg naar mijn placement was confronterend. Langs vuilnisbelten, langs krotten van huisjes, slechte, niet bestrate wegen. Want ook dat is Córdoba. De hoge gebouwen, grote shoppingmalls in het centrum, en de ‘sloppenwijken’ verder van het centrum af. Ik had me er wel een beetje op voorbereid, maar toch schrok ik ervan, ik had tot nu toe namelijk nog geen armoede gezien. Eenmaal aangekomen, bleek het kinderdagverblijf (want volgens mij is dat het) dicht te zijn. Geen vrijwilligers, geen vast personeel en het belangrijkste: geen kinderen. Na wat telefoontjes kwamen we (coördinator en ik) erachter dat het tot en met maandag gesloten zou zijn. In verband met de zomervakantie zijn er namelijk geen kinderen. Het plan nu is dat ik de komende 3 dagen samen met Cara, Duitse vrijwilligster die dus op hetzelfde project werkt, in het kantoor van PA activiteiten gaan voorbereiden. Maandag haalt Natalia me dan weer op en gaan we in de herkansing voor een introductie op het project.
Voor de komende dagen staan er weer allerlei leuke dingen op het programma, donderdag ga ik mee naar een bachatales, ik overweeg om het ook te gaan doen! Maar misschien wordt het toch salsa, we zullen zien. Het lijkt me in iedergeval leuk om een vaste activiteit te hebben, en zo leer je naast vrijwilligers van all over the world ook locals kennen! De social (activiteit van PA) gaat zaterdag naar een zwembad hier in de buurt, en ik hoorde ook nog iets over een festival in Jesús Maria. Ik laat het allemaal maar over me heenkomen.
Dat was het voor nu. In het vervolg zal ik niet meer zo gedetailleerd per dag posten, maar gewoon een gezellig verhaaltje! Maar nu is alles nog nieuw en anders. Ik zal wat foto’s erbij gooien, dan kunnen jullie een beetje zien waar ik het over heb!
En ten slotte nog mijn adres:
Suzanne Veenstra
Punta Lara 964
Barrio Santa Ana,
Córdoba,
Córdoba
Argentina
En voor de echte fanatiekelingen, pakketjes kunnen het best naar het PA kantoor gestuurd worden, daar is namelijk altijd iemand aanwezig om het in ontvangst te nemen.
SUZANNE VEENSTRA
c/o Mr Guillermo Cogorno
José Roque Funes 2168
Villa Centenario – X5009LGF
Córdoba
Argentina
Beso gigante!
-
03 Januari 2012 - 18:52
Susan:
Hee lieve Suuz! het klinkt echt heel leuk daar! hopelijk kom je nog wel terug, want ik ga je wel missen deze maanden. Mooi dat zumba hielp, de mannen daar zullen waarschijnlijk wel anders zijn dan onze zumba instructeur! Veel plezier daar, liefs, Susan -
03 Januari 2012 - 19:00
A To The C:
ik houd van de schildpadfoto. -
03 Januari 2012 - 20:19
Hans:
Je verslagen zijn zo leuk om te lezen lieve Suus! Het is heel fijn om te horen dat je gelukkig bent :) En ik zie dat het 31 graden is daar.. Stuur maar wat zon naar Utrecht! Ik waaide vandaag bijna van mijn fiets, levensgevaarlijk hier! Liefs! -
03 Januari 2012 - 20:34
Herman:
Dag lieve Suus, geweldig om je verslagen te lezen en te zien hoe je geniet van al deze ervaringen. Een mooi 2012 toegewenst, xx pa. -
04 Januari 2012 - 07:27
Inge:
Hoi Suus,
Denk aan de anti-muggen wierook! Die kun je branden in je kamer, heb je daar in elk geval geen last van ze! En sowieso werken de middeltjes die de plaatselijke bewoners gebruiken altijd beter dan die van ons. En als zij geen last van de muggen hebben, vooral eten wat zij eten, want dan verandert je lichaamsgeur en heb je, naar mijn ervaring, er minder last van! Veel plezier en geniet er ook voor mij van!
Liefs,
Inge -
04 Januari 2012 - 11:14
Anouk:
Hee! Het klinkt echt heeel leuk daar dus ik hoop dat je de komende maanden echt een superleuke tijd hebt! Hoe gaat het met het Spaans, komt het al weer boven? En trouwens, kun je nu wel wie is de mol volgen? Veel plezier daar! xxx -
06 Januari 2012 - 12:56
Mariska:
Echt superleuk! Zo te horen vermaak jij je daar opperbest en echt goed van je dat je gewoon maar wat mensen bent gaan bellen! Ga lekker genieten! Kusje X -
06 Januari 2012 - 19:38
Rianne Otto:
Suzanne hou je haaks! Alle vertrouwen in jou. Ander land=totaal andere maatschappij. Mijn au-pair kind Laurens (2004) 2x huilend aan telefoon, 3mnd. niet gezien.
Wilde niet bemiddeld/geholpen worden door ons of zijn organisatie. Volgehouden en ondanks problemen met "moeder" toch een geweldige tijd met mensen vd Sorbonne uit hele wereld, net als jij.
Zelf 1 maand door Portugal gereisd, 25 jaar geleden, met 11 taallessen.
De trein niet op tijd, eten bedorven, bruin water uit de kraan, telefoon deed het niet. Juist dit soort rare dingen herinner je je later. Aanpassen moet, als er maar een grens is. Je hoeft niet alles te pikken onder het motto "zo doen wij dat nu eenmaal" Jij werkt voor niets, dan moet er ook voldoende voor jou tegenover staan.Ik schrijf dit nu omdat ik vanochtend bij de fitness aan je moeder vroeg hoe het in Argentinie" ging.
"Coisas de vida" , zeiden ze steeds in Portugal. Hoop dat jij het ook zo kunt opnemen.
Liefs, Rianne Otto
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
