Slingerfietsen

Hola lieve mensen,

Ondanks mijn ernstige spelfout in mijn vorige verslag (ik hoop dat jullie het mij kunnen vergeven, ik ben viertalig op het moment dus een foutje is snel gemaakt! Daarnaast is een papiermarkt ook erg interessant) vond het thuisfront dat het weer tijd werd voor een volgend verslagje. En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens!

Mijn eerste ‘echte’ reisje hier in Argentinië is gemaakt, en het is zeker goed bevallen! We gingen met 8 vrijwilligers (5 Nederlanders, 1 Deen, 1 Duister en 1 Australiër) naar Mendoza. Op de kaart lijkt het een stukje van niks, maar vergis je niet. De schaal van de kaart van Argentinië is toch iets anders dan die van Nederland. Donderdagavond gingen we met de nachtbus op weg naar Mendoza, wat zo’n 10 uur is. De reis ging prima, ik heb nog nooit business class gevlogen en weet ook niet of dat ooit nog gaat gebeuren, maar ik denk dat het daar mee te vergelijken is. We werden voorzien in avondeten, kussentje en een dekentje. En met oordopjes in, een ooglapje voor en een lekkere brede stoel die ver naar achter kan zijn de 10 uur zo voorbij. ’s Ochtends vroeg kwamen we aan bij ons hostel, waar we nog niet in de kamer konden. Dus maar gewacht en daarna ontbeten op een terrasje. De middag hebben we gevuld met naar een monument lopen. Dat het een stukje lopen was wisten we, maar achteraf blijkt dat we zo’n 20 kilometer gelopen hebben. Het was een monument voor Generaal San Martin, dé Argentijnse held. Hij heeft Chili en Argentinië van de Spanjaarden bevrijd. Als ik het goed heb. Het uitzicht dat we vanaf daar hadden over de stad en de Andes was erg indrukwekkend. ’s Avonds hadden we onze eigen barbecue georganiseerd op het terras van het hostel, erg lekker en gezellig.
De volgende dag stond er een ‘winetour by bike’ op het programma; wat wil een mens nog meer. Mendoza is namelijk dé wijnstreek van Argentinië. Het begon met een rondleiding door een museum waar we over enorme wijnvaten gelopen hebben, in een wijnvat zijn geweest en we wat geleerd hebben over het proces van wijn maken. Daarna mochten we natuurlijk ook nog even proeven. Per fiets gingen we verder naar de volgende bodega, waar ons weer wat verteld werd, en we natuurlijk weer mochten proeven. De laatste wijngaard was het mooist, zo’n mooie omgeving en heerlijk om daar lekker doorheen te fietsen! Hier heb ik mijn talent voor het walsen van wijn ontdekt, de gids was onder de indruk . Ik had met alle liefde bij deze laatste wijngaard één van 5 sulfietvrije rode wijnen die er in deze wereld gemaakt worden voor mijn wijnliefhebbende familie gekocht, maar het idee dat hij dan nog 4 maanden en 5 vluchten zou moeten overleven leek me niet zo’n goed plan. Het goede nieuws is echter dat deze wijn ook in Duitsland verkocht wordt, dus dat wordt een tripje de grens over als ik ooit weer eens thuis ben! Na al het wijnproeven konden we lunchen, of door naar een olijfgaard. Op naar die laatste natuurlijk, we zijn er nu toch! Helaas konden we ons niet echt meer concentreren tijdens de rondleiding, en wachtten we vooral op het proeven, dat natuurlijk aan het eind van de rondleiding is.. het was inmiddels al 4 uur en nog steeds niet geluncht. Het olijfolie en olijventapenade proeven was dus meer eten dan proeven. Als een stelletje varkens hebben we ons de broodjes lekker laten smaken. Daarna kwam dan de echte lunch, en toen weer terug naar het hostel. Zondag zijn we opgesplitst en bleef ik in de stad, ik had namelijk niet echt het gevoel die gezien te hebben. Lekker een rustig dagje dus. En aan het begin van de avond weer in de nachtbus om maandagochtend weer in Córdoba aan te komen.

Oké dit deel is iets langer dan ik verwacht had, hoop dat jullie het nog vol kunnen houden nog wat meer te lezen…

Op mijn project gaat het inmiddels goed, het is echt leuk werk. Ik heb het gevoel dat de meisjes ons beginnen te kennen, en ze zijn dan ook minder vervelend. Je merkt wel echt dat ze het leuk vinden dat we komen, dus er worden naar hartenlust armbandjes en schilderijtjes gemaakt. Toch maakt het project me soms wel een beetje verdrietig. Zo vierden we de verjaardag van één van de meisjes, maar echt jarig was ze niet. Geen extra aandacht (aandacht krijgen ze sowieso niet daar) en toen we de taart gingen eten die we voor haar gekocht hadden, moesten we een half uur wachten met zingen want één van de huismoeders was aan de telefoon. Het ergste vond ik nog wel dat de tekeningen die we aan de muur hadden gehangen, op een dag weg waren. Toen we vroegen waar die heen waren, bleek dat de directrice had gezegd dat ze eraf moesten. De meiden waren er zó blij mee om hun tekeningen aan de muur te hebben hangen en het huis zag er wat vrolijker uit, en dan krijg je dit. Echt ongelooflijk. Aanstaande woensdag is het 1 februari en begin ik op mijn andere project. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat worden. Waarschijnlijk weer heel anders, dit zijn kinderen van 1 tot 3 jaar, dus geen pubergedrag meer…

Verder doe ik nog steeds veel leuke dingen, ik ga mee met de socials van PA en gisteren zijn we met een hele grote groep vrijwilligers naar waterval in een natuurgebied hier in de buurt gelopen. Het was echt een heerlijke dag, zo lekker om even de stad uit te zijn en in zo’n mooie omgeving te zijn. Bij de waterval hebben we lekker gezwommen en ben ik natuurlijk – ondanks factor 50- lekker verbrand. De echte spectaculaire foto’s zijn met een onderwatercamera van een meisje gemaakt, dus daar moet ik nog even op wachten.
En natuurlijk de stad in voor een ijsje, chillen in het park, naar de markt en ga zo maar door! Afgelopen donderdag was trouwens mijn eerste salsales. Ik heb me nog nooit zo’n sukkel gevoeld tussen alle soepe-in-de-heupjes Argentijnen. We dansten in een cirkel en de mannen draaiden steeds door. Op een gegeven moment had ik het idee dat ze mij probeerden over te slaan haha! Één man was trouwens meer dan een kop kleiner dus dat was erg interessant. Gelukkig waren er bij het vrij dansen toch nog wel wat mannen die zo’n blonde buitenlander wel interessant vonden dus ik heb nog wat kunnen oefenen. Het eerste wat ik zei was dat het mijn eerste les was dus dat ik het nog niet goed kon, dus gingen ze maar verder met de basispasjes. Helemaal prima dus!

In Córdoba voel ik me (na nu precies 1 maand) lekker ingeburgerd. Mensen bij de bushalte vragen mij of dit de bus naar het centrum is, dus dan hoor je er wel helemaal bij. Met het Spaans gaat het ook steeds beter, ik blijf lekker praatjes maken met mensen bij de bushalte, taxichauffeurs etc. De eerste vraag is dan ook altijd ¿De dónde sos vos? (in normaal Spaans, even voor het verschil: ¿De dónde eres tú?) Alemania? No. Holanda. Aaaah Holanda. Cómo va Máxima. La gente la quiere? Ja, Nederland is dol op haar. Leuk hè. Daar zijn ze dan wel weer blij mee geloof ik.
Voor de twee meisjes waar ik nu mee samenwerk fungeer ik af een toe als tolk; de één spreekt alleen Engels en de ander alleen Frans en Spaans. Dus af en toe is het: kan je haar vertellen dat we vanavond uit gaan (ze wonen samen in een gastgezin), kan je haar vragen of ze …. Vul maar in. Dus lekker oefenen met Spaans en Engels. En het Frans komt er dan af en toe nog doorheen als het Franse meisje en ik aan het praten zijn (in het Spaans) en we een woord niet weten, wat we dan wel in het Frans kennen. Erg ingewikkeld allemaal.

En dan nog de hamvraag: hoe is het in Nederland? Is Willem-Alexander al koning, wordt het al wat kouder en hoe gaat het met jullie?

Ik ga er maar eens maar stoppen, ik zal nog wat foto’s van andermans Facebook scharrelen en die hier bij gooien.

Heel veel liefs xx