Alles komt altijd goed!

Lieve mensen,

Het werd wel weer een s tijd voor een volgend verslagje, er is in de afgelopen tijd genoeg gebeurd! Allereerst bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige weblog, ik ben echt niet zo’n flexi-spaghetti als sommigen misschien denken en het heeft wel een paar dagen geduurd voordat ik de project-switch van de andere kant kon bekijken, maar nu kan ik zeggen dat ik het wel prima vind zo!

Ik werk nu dus in Quisquizacate, een residentie/instituut/ ik weet niet wat het is voor meisjes van 9-14 jaar. Leuke leeftijd dus. Er zijn nu 8 meisjes (6 toen we daar voor het eerst kwamen, 2 waren er weggelopen. Die zijn inmiddels dus weer terug) waarvan er 2 lekker aan het puberen zijn. Wij –Charlotte uit Frankrijk en Heather uit de USA- komen ’s middags om de meisjes een beetje te vermaken, want in dat huis waar ze wonen hebben ze helemaal niks. Een televisie, waar ze dan ook standaard achter hangen als wij binnenkomen, en heel veel boeken. Vorige week gingen we armbandjes met ze maken. Ik had me voorgesteld dat we zouden gaan vlechten ofzo en dat ze dat misschien niet zouden kunnen, beginnen ze ineens hele moeilijke bandjes te maken! Jullie weten hoe creatief ik ben, dus ik de tijd dat zij er 5 maakten, had ik er met pijn en moeite 1 af, en daar zaten dan ook nog allemaal foutjes in. Maar wel erg leuk. Verder hangt het er maar vanaf hoe gemotiveerd ze zijn, als ze iets niet leuk vinden of niet snappen, raffelen ze het af en dan kunnen ze weer tv kijken. Zo ook maandag. We gingen papier marcheën en zouden de ‘gezichten’ dinsdag gaan beschilderen. In mijn herinneringen was je altijd een hele middag bezig met papier marché, maar deze meisjes niet hoor. In minder dan een half uur hadden ze alles op de ballon gegooid en klaar was kees. Toen we gisteren kwamen om de ballonnen te beschilderen, bleken ze op één na op miraculeuze wijze allemaal kapot te zijn. Zo frustrerend, ze snappen gewoon niet dat wij die leuke dingen voor hun doen, ze zien het meer als een soort huiswerk ofzo. Maar gelukkig hadden we al snel een oplossing die misschien nog wel leuker was, we vonden grote vellen papier en hebben daar met z’n allen op geschilderd. Die grote posters hebben we opgehangen in de gezamenlijke ruimte, zodat die ook weer wat opgevrolijkt is.
Morgen is het de verjaardag van één meisje, dus we gaan een taart voor haar kopen. Verder heeft Charlotte allemaal kleine Eiffeltoren sleutelhangers die we aan ze gaan geven, en daarna gaan we van ijsstokjes de Eiffeltoren proberen na te bouwen. Hoop dat ze het leuk vinden, mij lijkt het in ieder geval super!

Vorige week, op onze eerste echte werkdag, vielen we trouwens met onze neus in de boter. Het was al een paar dagen heel erg warm, 42 graden met een gevoelstemperatuur van 50 graden, toen we voor dinsdag storm voorspeld hadden. Nou, dat hebben we gemerkt. Binnen no-time stonden de straten volledig onder water en kwam het water over de stoep (die hier heel hoog zijn) zoals de zee over het strand. Dus hup, schoenen uit en door de straten die inmiddels rivieren waren. Het water stond tot halverwege mijn onderbeen, echt ongelooflijk. We hebben zo hard gelachen met z’n drieën! Toen bleek onze trolleybus natuurlijk ook niet te gaan, en hebben we in de tijd dat we moesten wachten maar een cerveza gedronken. De temperatuur daalde dan ook binnen 2 uur met 20 graden, was wel even lekker! Ik zal wat foto’s toevoegen want je kan je het je gewoon niet voorstellen.

Verder ben ik lekker druk met sociale activiteiten zo zijn we met Projects nog naar het festival de Doma y Folklore geweest. En wat zo leuk aan hier is, is dat je nooit weet hoe de avond verloopt. Vrijdag eind van de middag/avond zou ik met twee anderen naar de markt gaan, die er niet bleek te zijn. Toen maar even wat gedronken op een terrasje. Totdat één van ons een smsje kreeg of hij zin had om om 11 uur nog wat te drinken ergens. Zin om eerst naar huis te gaan en daarna weer terug te gaan naar de stad hadden we niet, dus daar ook maar wat gegeten. En tenslotte natuurlijk ook nog even naar de bar, daar ging het uiteindelijk om, waar ik weer veel nieuwe mensen heb ontmoet!

Wat heb ik nog meer gedaan..zaterdag zijn we naar Alta Gracia gegaan, een dorp waar Che Guevara een groot deel van zijn jeugd heeft doorgebracht. En als je hier om half 10 op het busstation afspreekt, neem je de bus pas om 11 uur. En kom je aan bij het museum om half 1. Het museum was niet zo geweldig, denk aan: dit is een foto van Che met zijn vrouw. Dit is een foto van Che met zijn gezin. Dit is Ches rapport. Dit is Ches astmapuffer. Maar toch leuk om even te zien. Hierna hadden we het warm en lustten we wel wat, dus het Jezuitenklooster dat heel mooi schijnt te zijn, hebben we niet gezien. Wel de rivier een stuk verderop, waar we heerlijk gezwommen, gezond en genoten hebben. Hele families zitten daar met koelbox, tafels stoeltjes enz. de ultieme picknick. ’s Avonds gingen we uit in Carlos Paz, de Lonely Planet beschrijft het als een soort miniatuur Las Vegas. Je kan je voorstellen dat omdat je laat eet (rond 11 uur klaar), je daarna vaak een drankje drinkt (tot 2 uur) het uitgaan hier rond 3 uur ’s nachts begint. Laten we het erop houden dat ik thuiskwam toen mijn gastmoeder wakker werd.

Ze kookt trouwens heel lekker, en vooral heel veel. Zo denkt ze dat ik 3 schnitzels eet, dus ik krijg hier vaak het commentaar, waarom eet je niets, vind je het niet lekker! En maar lachen dat ik zo dik terugga naar Nederland. Dus ik heb haar nu maar verteld dat ze voor mij wel wat minder mag maken omdat ik niet zo veel eet en ik niet wil dat ze alles weg moet gooien. Verder maakt ze vaak pizza en een soort quiche achtige taart. En ze wil graag weten wat we in Nederland eten, dus nu is ze al een week op zoek naar broccoli en bloemkool! Verder is ze heel chill, ze wil dat ik zoveel mogelijk proef en dingen doe, dus als ik niet thuis eet is dat geen probleem, en toen we zaterdag uitgingen en ik dus moe was van al een paar dagen laat naar bed zei ze: nee je moet gaan, dat is leuk, kan je anders niet wat nemen ofzo! Haha, voor een gastoma van 68. En toen ik zondag om 11 uur al wakker werd zei ze: waarom ben je nu al wakker, je hoort de hele dag te slapen en om 5 uur pas wakker te worden!

Verder zit hier op elke straathoek een Grido, een ijszaak. Met heerlijk ijs :) It’s like the MacDonalds in the States, aldus Heather dus dan weet je wel hoe laat het is. Zondag hadden we als toetje bij de lunch (ja dat is mogelijk) een kilo ijs daar gehaald!
De Starbucks hebben we hier ook ontdekt, dus dat was voor Heather een feest der herkenning. Carolien, de Frappuccino dulce de leche (Argentijnse specialiteit, soort karamel) was erg lekker!

Morgen ga ik voor het weekend naar Mendoza, eens zien wat ze daar hebben. Wijngaarden en fietsen vooral, dus dat moet goedkomen. Mijn fiets mis ik hier best wel, alles moet met de bus en wat die doen weet ik ook niet. Volgens mij weten ze dat zelf ook niet, er is een soort van dienstregeling maar ook niet helemaal, dus laatst stond ik 45 minuten op de bus te wachten, en toen hij langskwam zat hij vol en stopte hij niet. Je kan hier dan ook niet op tijd komen, je bent te vroeg, of te laat.

Nou lieve mensen, dat was het wel weer, de titel zegt het al: alles komt altijd goed. Daar weten ze hier in Argentinië alles van. Problemen hebben ze hier niet, wel oplossingen. Daar kan ik nog wat van leren!

Liefs Suzanne